سوره النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا
31مسلّماً پرهيزگاران را رستگارى است:
حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا
32باغچهها و تاكستانها،
وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا
33و دخترانى همسال با سينههاى برجسته،
وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا
34و پيالههاى لبالب.
لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا
35در آنجا نه بيهودهاى شنوند، و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند].
جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا
36[اين است] پاداشى از پروردگار تو، عطايى از روى حساب.
رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا
37پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست.
يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا
38روزى كه «روح» و فرشتگان به صف مىايستند، و [مردم] سخن نگويند، مگر كسى كه [خداى] رحمان به او رخصت دهد، و سخن راست گويد.
ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مََٔابًا
39آن [روز]، روز حقّ است پس هر كه خواهد، راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد.
إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا
40ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم: روزى كه آدمى آنچه را با دست خويش پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد: «كاش من خاك بودم.»
سوره الشمس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ سوگند به خورشيد و تابندگىاش،
وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا
2سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.
وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا
3سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا
4سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،
وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا
5سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،
وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا
6سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،
وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا
7سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد
فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا
8سپس پليدكارى و پرهيزگارىاش را به آن الهام كرد،
قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا
9كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،
وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا
10و هر كه آلودهاش ساخت، قطعاً درباخت.
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ
11[قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.
إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا
12آن گاه كه شقىترينشان بر [پا] خاست.
فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا
13پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهيد]».
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا
14و [لى] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.
وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا
15و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.